Var vitni að því að horfa á einn flokk vinna saman í unglingavinnu í vikunni. Nokkrir unglingar unnu undir stjórn drengs sem var örlítið eldri en þeir. Á meðan þau unnu sat verkstjórinn drengurinn og skoðaði símann sinn.Gerði ekkert! Nú er ég farin að halda að þetta sé lenska í unglingavinnunni.  Hver er ábyrgð þess sem hefur umsjón með flokknum og hver á að kenna unglingunum að vinna? Hvernig virkar svona fyrirmynd? Eigum við að kenna ungdómi þessa lands gamla stjórnkerfið að það er einn sem skipar fyrir og hinir eiga að hlýða og þræla eða eigum við að efla leiðtogafræðslu? Leiðtoginn er með og saman vinnum við að markmiðinu. Það væri miklu öflugra tæki til kenna ungmennum að vinna að mínu mati.

Nýlega ræddi ég við tvo unga karlmenn um jafnréttisbaráttuna. Allt ofbeldið, andlegt, líkamlegt og klisjur eins og karlmenn eru óþarfir var daglegt brauð á samfélagsmiðlunum. Okkur ofbauð umræðan. Gerum við okkur grein fyrir skaðsemi þessarar umræðu fyrir unga karlmenn? Er ekki komin tími til að staldra við og athuga hvort jafnréttisumræðan sé ekki farin að snúast upp í andhverfu sína. Það er deginum ljósara að það hefur hallað á karlmenn á síðustu árum, þeir eru með hærri  brottfallsprósentu, eiga erfiðara með læsið (30 prósent ólæsir), eiga hærri tölur þeirra sem eiga við hegðunarvanda að stríða og fleiri greiningar. Það er engin lausn að tala niður til þeirra stöðugt og brjóta sjálfsmynd þeirra niður. Allir sérfræðingarnir hér á landi ættu að geta greint vandann og komið með réttu lausnirnar. Auðvitað er rót að þessum vanda. Alhæfum ekki í umræðunni þannig að það brjóti niður sjálfsmynd drengjanna okkar. Fyrir 12 árum komu sérfræðingar frá Ástralíu með flottar lausnir hvernig þeim tókst að vinna í þessum vanda. Ég man alla vegana eftir að þeir bentu á nauðsyn þess að það væru fleiri karlkennarar í skólum.  Það væri mjög mikilvægt í ljósi fyrirmyndar og verkefnavals í námi. Einnig að þeim væri mætt betur tilfinningalega. Hlúum vel að báðum kynjum og gætum okkar í umræðunni að hún verði ekki of einsleit og niðurbrjótandi.

Sl. sunnudagskvöld óx von mín á eflingu trúarinnar og útbreiðslu hennar á landinu okkar. Ég mætti í rokkmessu Ástjarnarkirkju sem haldin var í Víðistaðakirkju. Ég er mjög íhaldssöm í trúnni hef mætt á samkomur og lækkað meðalaldurinn þar í mörg ár. En ég hef haft áhyggjur af þróuninni innan kirkjunnar og trúarsamfélagsins míns. Ég  tel að gamla formið á messunni nái ekki til yngri kynslóðarinnar. Er reyndar ekki ein um það. Faðir minn Björn G. Jónsson bóndi sem var sóknarnefndarformaður Húsavíkurkirkju í mörg ár lýsti áhyggjum sínum á þessu á prenti fyrir u.þ.b. 18 árum. Læt hann hafa orðið þegar hann tók að sér að vera meðhjálpari með prest nýkominn eftir sérmenntun einn sunnudag: .. ...ég bjóst við mörgum í kirkju og bjó mig í mín bestu spariföt og ætlaði að taka á móti langþráðum sóknarbörnum en þau létu á sér standa... um síðir komu tvær konur. Ég hljóp til og hjálpaði þeim. Þær ætluðu varla að komast upp tröppurnar sakir hrörleika. Kirkjugestirnir urðu ekki fleiri.“   Þetta var og er alvarleg staða víða hjá kirkjunni.   Von kviknaði í brjósti mínu um síðustu helgi. Fjölskyldan mín mætti  öll  í Víðistaðakirkju í rokkmessu Ástjarnarkirkju. Það hafði ekki gerst lengi. Fólk hópaðist í kirkju og vantaði á endanum stóla til að mæta þörfinni. Ungir og aldnir saman. Við nutum kvöldsins öll, hlustuðum á yndislegan texta, með sterkum trúarboðskap. Falleg lög frægra hljómsveita voru notuð til að koma þessum textum til okkar.  Unga fólkið hlustaði. Þakklæti altók huga minn. Þakklæti fyrir að eiga svo frábæra presta og hljómlistarmenn sem taka svona verkefni alvarlega og koma vönduðum tónlistaratriðum með sterkum trúarboðskap út til yngri kynslóðarinnar og auðvitað okkar allra.

Guð blessi starf ykkar áfram með kæru þakklæti fyrir mig og fjölskyldu mína.

Var vitni að því að horfa á einn flokk vinna saman í unglingavinnu í vikunni. Nokkrir unglingar unnu undir stjórn drengs sem var örlítið eldri en þeir. Á meðan þau unnu sat verkstjórinn drengurinn og skoðaði símann sinn.Gerði ekkert! Nú er ég farin að halda að þetta sé lenska í unglingavinnunni.  Hver er ábyrgð þess sem hefur umsjón með flokknum og hver á að kenna unglingunum að vinna? Hvernig virkar svona fyrirmynd? Eigum við að kenna ungdómi þessa lands gamla stjórnkerfið að það sé einn sem skipar fyrir og hinir eiga að þræla eða eigum við að efla leiðtogafræðalu. Leiðtoginn er með og saman vinnum við að markmiðinu. Það væri miklu öflugra í að efla og kenna ungmennum að vinna að mínu mati.